Góðan dag!
Dagurinn í dag er 17. júlí, svo
þetta er skrifað fyrir soldið löngu síðan, ég ætla þó a' skrifa nokkur blogg
yfir sumarið svo ég gleymi örugglega engu, og svo ég verði tilbúinn með nokkur
þegar skólinn byrjar.
Hér á dögunum fór ég til Nagano-ken,
sem liggur ekki langt frá Tokyo, um það bil 3 tímar í rútu.
Ég og Okaasan gerðum okkur til
fimmtudagsmorgunin, hafði pakkað kvöldið fyrir, svo ég var tilbúinn, og síðan
lögðum við af stað til Shinjuku-eki(station). Þar lá aðeins og freistandi
ísbúð, og ég keypti mér ís, og hann var mjög góður. Af gerðinni, Haagen-Dazs.
Svo var farið af stað með rútunni. Ég svitnaði mjög mikið og hefði ábyggilega
getað selt eins lítra flöskur af svita og stórgrætt. Ef fólk vill svita í
einslítra flöskum má það endilega hafa samband.
Rútu ferðin var ágæt, ágætis útsýni,
rútan var kæld og ég var með góða bók. Við stigum svo út úr rútunni í
einhverjum bæ, sem ég man ekki hvað heitir, en í honum fæddist fósturmamma mín
og ólst upp. Þetta var týpískur japanskur bær, stór bær, þröngar götur, lítið
fólk, litlir bílar, lítil hús og síðan stór tjörn í miðjunni. Við löbbuðum svo
að húsi Obaachan(ömmu) og fórum inn til hennar. Okaasan sýndi mér allt húsið og
rak ég hausinn í dyragættir og skápa oftar en einu sinni, þetta hús hefur
annaðhvort verið byggt í venjulegri stærð og sokkið um kannski 1 meter, eða
byggt svona afskaplega lítið. Mig þykir seinni valmöguleikinn líklegri. Við
fórum síðan, Okaasan, Obaachan og ég, með bólginn og bláan haus, til
Obachan(takið eftir! Obachan er frænka mans, á meðan Obaachan, með tveimur a'um
er amma). Hún bjó hinsvegar í mjög stóru húsi, með fullt af tatami herbergjum,
stóru eldhúsi og stofu líka. Ég held að hæsti maður Japans hafi mögulega átt
heima þarna einu sinni...
Obachan bjó til æðislegan mat og við
borðuðum af bestu lyst. Eftir matinn sátum við og spjölluðum og höfðum kósý.
Síðan sló klukkan 9 og þá kominn tími til að fara í bað. Sturtan(Maður verður
að fara í sturtu fyrst, áður en maður fer í baðið hérna úti. Þetta er gert til að
skíta ekki vatnið út svo aðrir geti notað það á eftir þér, síðan er það notað í
þvott eða annað gagnlegt) var annaðhvort ísköld eða drulluheit svo ég beit
tönnunum saman og valdi ískalda sturtu, því baðið er jú heitt. Eftir sturtuna,
sem var ísköld, og frekar óþægileg, var komið að baðinu. Ég ungur og vitlaus
stökk beint í baðið og sestist. Síðan, eftir svona þrjár sekúndur í baðinu, sló
eitthvað klikk í heilanum á mér, og öll taugakerfin í líkamanum sendu sömu
skilaboð að heilanum í einu, ef taugakerfi gætu skrifað á blað, færu skilaboðin
nokkurn vegin svona: " Viltu drulla þér uppúr vatninu drengur! Vatnið er
skaðbrenndandi heitt og þú ert búinn að vera hér í heilar þrjár sekúndur, vertu
fljótur!". Ég skaut hendinni uppúr baðinu og greip um eitthvað til að hífa
mig upp, náði taki og heif mig uppúr baðinu, og lenti á gólfinu. Másandi og
blásandi lá ég á gólfinu í nokkrar sekúndur, til að reyna að átta mig á
klaufaskap mínum. Það rann síðan upp fyrir mér að ég hefði átt að tékka á
hitanum á vatninu, þvílíkur klaufaskapur! Deginum lauk síðan með því að ég
lagðist á futon dýnuna mína og lokaði augunum, og þá kom Óli Lokbrá og dustaði
svefn dufti á mig.
Ég vaknaði og fór niður og fékk mér
morgunmat, leist þó ekki beint á blikuna þegar ég sá að það var steikt síld,
óskorin, haus og alles. Svo var eitthvað þarna líka sem maður myndi borða í
kvöldmat. Síldin var bragðgóð og smakkaðist af síld.
Við fórum svo að heimsækja gröf
Ojiichan(Afi) og fyrrverandi mann hennar Obachan (Frænku), við fórum með
leigubíl, því að "kirkju"garðurinn þarna var uppi í fjöllunum, með
mikinn og þéttsetinn skóg í kring, og fallegt útsýni yfir bæinn. Við þrifum
gröfina(Allir sem látast í Japan eru brenndir og krukkurnar komnar fyrir undir
gröfinni, alls geta verið átta urnir undir einni gröf, góð leið til að spara
pláss, og liggja við hliðin á ástvinum sínum, það sem eftir er), kveiktum á
ilmkertum og þökkuðum guði fyrir að vera á lífi held ég.
Daginn eftir var komið að mér og
Okaasan að fara heim, en fyrst fengum við þó fullt af heimaræktuðu grænmeti frá
Obachan(frænku), til ap bera heim. Rútan var ágæt, ég var þó búinn að klára
bókina og hafði því ekkert betra að gera
en að hlusta á tónlist og horfa útum gluggan. Þegar við komum að Tokyo var síðan
tilkynnt að við yrðum klukkustund lengur á leiðinni. Þá varð ég pínu pirraður,
og sveittur. Síðan þegar við komum að stoppistöðunni, einum og hálfum
klukkutíma of seint, var svo mikill mannfjöldi þarna, meiri pirringur og sviti.
Við náðum þó að komast heim ósködduð! Sveitt, en ósködduð.
Ég fékk um daginn að vita að ég get
farið í tölvu í skólanum þó svo að sumarfríið sé, því að bóksafnið er víst
alltaf opið, svo ég get hent inn nokkrum bloggum í gegnum sumarfríið, það
verður þó ekki oft, því ég hef hreinlega betri hluti að gera en hanga í tölvunni.
Þið heyrðuð rétt gott fólk, tölvufíkillinn Stefnir hefur betri hluti að gera,
og lætur ekki sjónvarpið né tölvuna stjórna lífinu sinu!
Ég kom heim í gær frá mjög góðri,
þriggja daga fjölskylduferð til Miyagi-ken og Fukushima-ken. Ég sat í bíl mest
alla ferðina, en tíminn var vel nýttur og ég náði að lesa "Norwegian
Wood" eftir "Haruki Murakami" sem er einn fremsti rithöfundur
Japana og hefur skrifað margar "best seller´s" eins og þeir kalla það
þarna fyrir vestan. Bókin fékk þó að liggja þegar náttúran í Japan fór að sýna
sig, og hún er afskaplega falleg. Mikið af trjáfylltum fjöllum, blómum, runnum
og öðru grænu. Við stoppuðum svo í einhverjum bæ sem heitir eitthvað, þar sem
ég og mamma fórum í skoðunarferð með ferju. Á meðan lagði pabbi sig í bílnum.
Ég fór strax á aðra hæð í ferjunni og mér brá heldur í brún þegar fjöldan
allann af fuglum sem eltu ferjuna. Á ferjunni selja þeir einhverskonar
rækjusnakk sem menn gefa fuglunum sérstaklega, og þeir eru ekki feimnir við að
bíta í puttann þegar þú réttir framm snakkið. Ég náði nokkrum fínum myndum af
mér og þessum fuglum og fer það inn á Facebook, svo þeir sem vilja geta skoðað
það þar. Við sigldum í gegnum eyjaklasa sem spilaði stóra rullu á síðasta ári
þegar flóðbylgjan skall á Japan. Eyjurnar tóku á sig mest allann skaðann og
bærinn slapp með naumindum. Þó voru nokkur hús sem bleyttust og þurfti að
endurbyggja þau, er mér skilst.
Við heilsuðum upp á nánast alla úr
fjölskyldunni hans Pabba, því hann er frá þessu svæði og við komum líka við
gröf mömmu hans og pabbi og gerðum hana fína og heiðruðum þau, með því að hella
einhverju gosi og sake yfir grafsteininn. Mamman elskaði víst þetta gos og
pabbinn fanst Sake gott, svo því var hellt yfir grafsteinninn. Við gistum á
risastóru hóteli. Það var mjög amerískt, fyrir utan herbergin, það voru tatami
herbergi þar, sem er ekki mjög amerískt... Það var sundlaug og "heitir
pottar" og ég veit ekki hvað. Við fórum í heita pottinn, kynjaskipt og
maður kviknakinn og eftir var matur. Maturinn var helvíti skrítinn... Ég ætla
ekki að segja að hann hafi verið vondur, en ekki góður heldur. Það var allt of
mikið af hráum fisk og sækvikindum. Þetta var nú samt fínt.
Daginn eftir keyrðum við meira og
hittum meira frændfólk. Bróðir minn bættist síðan í hópinn eftir að við vorum
komin á hótelið. Við fórum í pottinn, en! það var pottur fyrir karlar og konur,
og síðan einn fyrir bæði karla og konur, fyrst fórum við í karla pottinn, síðan
fór ég og bróðir minn í bæði karla og konupottinn, afskaplega afslappandi! Í
svona 100m fjarlægð frá hótelinu var annar bæði karla og konupottur, sem lá
alveg við á sem hægt er að synda í. Ég og bróðir minn fórum strax þangað og
fórum í pottinn, síðan í ánna og héldum þannig áfram þangað til við vorum
orðnir ískaldir en heitir á sama tíma, mjög góð tilfinning! Gokurakudatta!
Maturinn á seinni hótelinu var mikið
skárri en á því fyrri, og ég drakk coke með. Fór að sofa saddur og heitur og
kaldur á sama tíma!
Ég og bróðir minn vöknuðum snemma og
fórum aftur á sama stað og fórum í
pottinn og ánna síðan eftir á. Frá hótelinu er hægt að sjá "pottinn"
og ánna mjög vel, þetta er svona 20 m frá hótelinu. Ég gleymdi víst að nefna að
maður verður líka að vera nakinn í þessum pott, og við höfðum ekki fyrir því að
skella okkur í neitt svo við syntum í ánni naktir. En það virðist vera allt í
lagi hérna...
Ég er orðinn þreyttur og ætla því að
hætta að skrifa og setja þetta inn á netið. Ég vona að þið skemmtuð ykkur við
að lesa þetta blogg, og bara svo þið vitið, þá er alltaf gaman að fá comment :D
Ég get þó alveg verið án commentum sem hljóma einhvernveginn svona:
"Stefnir, íslenskan þín er
hræðileg! Hvernig væri að þú myndir kaupa þér orðabók, kíkja í hana af og til
og skrifa síðan almennilega?" eða " Vááááá, gaur..... þetta
sökkar". Ekki það að ég hafi verið að fá svona comment, langt frá því.
Stefnir Ægir Kyntröll Stefánsson
Stefnir minn þetta eru frábærar fréttir, mikið um að vera og greinilegt að Japanir hafa góð áhrif á þig. Tölvufíkn og sjónvarpsgláp hmmm heyra sögunni til eða hvað. Mikið rosalega hlýtur að vera gaman að sjá alla þessa frábæru náttúru og kynnast öllu þessu fólki.
ReplyDeleteÍslenskan þín sökkar en ég held það sé vegna þess að þú ert ekkert að vanda þig "herra" góður ;)
Meira samt af svona bloggi það er svo rosalega gaman að fylgjast með þér. Hlakka til að heyra frá þér þann 5 ágúst, þú veist að amma í kópavogi á afmæli þann dag verður 75 ára.
Knús og kram frá okkur á Íslandi. Byð að heilsa mömmu þinni og pabba.
Bless belss mamma og pabbi
Loksins kom nýtt blogg!
ReplyDeleteÉg ætla að taka þessari yfirlýsingu þinni um minnkaða tölvunoktun með fyrirvara.. en annars er ég afskaplega öfundsjúk út í þig að fá að ferðast svona mikið í Japan!
Ps. Íslenskan þín er.. frábær :)