Herra Fuji

Góðan daginn öllsömul.

Það hefur ýmislegt gengið á núna hérna í Japan, enda engin skóli til að trufla mig hehe :D Ég hef meðal annars klifrað Mt.Fuji, stundað karate mjög mikið, heimsótt hóst frænkur og ömmur og ýmislegt annað. En það er nú samt ýmislegt sem ég á eftir, t.d. fer ég með hóst pabba mínum að horfa á feita kalla í brók glíma laugardaginn klukkan 8 um morgunin, síðan eftir það er ég að fara að bera færanlegt klaustur í 4 tíma, en það er mjög merkilegt. Þetta er svona hátíð og þá bera þeir klaustur.... japanskt eitthvað.. Hlakka nú samt ótrúlega til, því að þetta er spes japanskt og vonandi næ ég að taka eitthvað af myndum handa ykkur ;)

Og ég var víst að eignast lítinn hóst bróðir á Íslandi sem býr núna í herberginu mínu :D Ég óska honum vellíðunar í frjálsu landi (miðað við Japan).

Áður en við keyrðum að Mt.Fuji, skelltum við okkur í heimsókn til frænku og ömmu. Þær voru hressar og ausuðu í mig mat, þurftu að rúlla mér um í húsinu, sem er synd, vegna þess að amma er gömul kona. Við vorum þarna öll, ég, fóstur mamma, fóstur bróðir og fóstur pabbi. Það var gaman, en ég las mikið í bók og talaði mikið við þau. Japanskan er öll að koma. Gerðum í raun ekkert merkilegt, fyrir utan það að fara í búð að kaupa inn og svona. En síðan á þriðja deginum var eldflauga partý í bænum. Svo ég og fósturbróðir minn fórum að kíkja á eldflaugana og þeir voru ótrúlega flottir! Miklu stærri en gerist á Íslandi. Þetta er eins og að bera saman vel eldað lambalæri með grænum baunum, brúnni sósu og sykruðum kartöflum við nýlagðan hundaskít. Með allri virðingu fyrir hundaskít.

Daginn eftir vöknuðum við klukkan 8, borðuðum morgunmat og tókum okkur til. Lögðum af stað til Fuji klukkan 9:30. Ég las Svartur á leik á meðan og náði næstum því að klára hana áður en við komum að fjallinu, sem var synd, útskýring kemur seinna.  Við vorum að keyra upp stöðirnar þegar við þurftum allt í einu að stoppa, "ó nei" sagði fóstur bróðir minn og ég leit upp úr bókinni og sá heljarinnar lengju af bílum. Ég held að við biðum í 3 klukkutíma bara í þessari bílalengju. Hann var nú samt með dvd tæki og ég horfði á "Rise of the planet of apes", afskaplega fín mynd. Kláraði hana, og kláraði síðan bókina. Og þá loksins (hehe ;)) lagði hann bílnum á fimmtu stöð, en bílar og rútur komast ekki lengra. Það er í cirka 2300 metra hæð, eða þar um bil. Við fengum okkur að borða þarna, körrí með cutlas, ágætt á bragðið, en það var samt ekki jafn gott og þegar fósturmamma mín gerir það.

Eftir matinn ákvað ég að skoða mig aðeins um og skoða hvernig minjagripi er hægt að kaupa, það var meðal annars vatn frá Fuji, og alls konar skrítnir hlutir, en það skrítnasta sem hægt var að kaupa þá var, loft. Já, bara venjulegt loft í flösku, og það var mjög dýrt. Ég gat ekki gert annað en hlegið og labbað í burtu með kjánahroll.

Loftið þarna var ótrúlega hreint og kælt, allt annað en Tókíó loftið. Það var ekki rakt þarna, sem var skemmtileg tilbreyting!

Við byrjuðum að klifra klukkan 5, eftir að hafa hvílt okkur aðeins í bílnum. Ég var klæddur stuttbuxum og bol og það var geðveikt. Var í hlaupaskóm og var pínu smeykur, en það gekk ótrúlega vel. Þó ég hefði getað, hefði ég ekki viljað skipta um skó. Léttir og þægilegir þegar maður labbar upp á við, fimir og góðir þegar maður þarf að hoppa í grjótinu og svoleiðis.

Gangan upp á við gekk ótrúlega vel og ég var hissa á því hvað þetta var létt!

Það var GEÐVEIKT veður allan tíman! Ég var gríðarlega heppinn! Það var hægt að sjá Tókíó allan tíman og það er mjög sjaldgæft. Við stoppuðum oft og hvíldum okkur og átum osenbe og snickers og drukkum íþróttadrykki. Fósturbróðir minn sagði mér oft að hægja ferðina því að okkur gekk svo vel að klifra og við vorum langt á undan áætlun. En ætlunin er að sjá sólarupprás frá Fuji. Við lögðum af stað klukkan 5 að kvöldi til og komum á toppinn um miðnætti og biðum eftir sólarupprás. Í cirka 3300 m hæð klæddi ég mig í lopapeysuna sem hún amma mín gaf mér, "Takk amma mín, hún kom sér af afskaplega góðum notum".

Á leiðinni upp var mikið af fólki með brúsa fullum af súrefni, því að þau voru greinilega að fá of lítið súrefni, ég fann þó ekki mikinn mun á loftinu þarna, fyrir utan það að það minnti mig mjög mikið á íslenskt loft! Það var meiri að segja einn kauði sem var að klifra upp fjallið í skólabúningnum sínum,,, vitleysingar!

Ég þurfti að fara á klósettið og borgaði heil 200 yen fyrir klósett ferðina, sem hefði verið í góðu lagi ef klósettið hefði ekki verið eins og svínastía með hlandlykt í! Ég kom mér fyrir við pissuskálinni og þá labbaði kona framhjá mér, þetta var unisex klósett. Djöfulsins vitleysa.

Við náðum toppnum og þar var sko kalt. En uppi á toppnum get ég ekki sagt að ég hafi verið beinlínis hissa, en mér kom skemmtilega á óvart þegar ég sá tvo drykkjar sjálfsala á toppnum.

Nóttin var lengi að líða og það var ótrúlega kalt. Við vorum samt með langbestu sætin og það var vel þess virði. Við hliðin á mér sat drengur á tvítugsaldri frá Noreg og stelpa á sama aldri frá Frakklandi. VIð töluðum heillengi saman og það var gaman að tala við þau.

Sólarupprásin var ótrúlega falleg, svo falleg meiri að segja að sumir kallarnir fyrir aftan okkur byrjuðu að gráta, og konurnar þeirra byrjuðu að hugga þá...Kommon! Það er sólarupprás á hverjum degi!

Gangan niður var erfiðari en gangan upp, hnéin á mér fengu skrítna tilfinningu eftir smá tíma. Ég klæddi mig fljótlega úr lopapeysunni og buxunum, því það var svo heitt.

Við keyrðum síðan í burtu og stefndum beint á onsen! En það er eins og heitir pottar.

Það var ótrúlega gott að fara í heitapottana eftir þessa reynslu. Fór í gufubað, ísbað og síðan eldheita potta og allskonar! Geðveikt!

Fengum okkur að borða eftir á, sem var ótrúlega gott, því við vorum bara búnir að borða kex og snickers og svona í 24 tíma, og þá var svengdind farin að segja til sín!

Ég steinsofnaði á leiðinni hein og rumskaði ekki! Aumingja fóstur bróðir minn keyrði alla leiðina heim, dauðþreyttur. En heima kom okkur skemmtilega ó óvart þegar það var pizza í matinn, sem gerist jafn sjaldan og pávinn stundar kynlíf.

Pizzan var gómsæt og ég var þreyttur eftir þetta ævintýri, svo ég fór að sofa, þá var klukkan 9 og svaf í góða 10 klukkutíma.

Þetta var æðislegt alveg hreint! Hefði ekki getað verið ánægðari með þessa reynslu!

Stefnir Ægir

Ps. Meira bráðum, veit nú samt ekki hvenær. Kannski eftir 2 vikur, sjáum til!

Stor eyja

Góðan og blessaðan!

Þið verðið að afsaka hvað ég var lengi um skrifa nýtt blogg, en ég hef verið afskaplega upptekinn og ekki getað komist í tölvu.

Í síðasta bloggi sagði ykkur frá gashuku(karate ferðinni). Núna verður lögð áhersla á Ooshima(stóra eyja) kampið. Næst verður Mt. Fuji ferðin. Spennið beltin.

Hitti vinn min hann Gústav eldsnemma mánudaginn 6. ágúst og fórum saman til Ikebukuro (stór lestarstöð sem liggur nálægt þar sem við búum) með ferðatöskurnar okkar. Hittum þar Marie, danskan skiptinema sem býr í Neríma (einn af 23 sérstökum köflum sem gera Tokyo, ég bý þar), það er þægilegt fyrir okkur þrjú að skipta yfir í dönsku og sænsku. Því ég skil Marie að sjálfsögðu mjög vel og Gústav líka, þó hann tali sænsku. Við höfum líka verið að æfa okkur í því að skilja hvort annað og það gengur mjög vel núna. Hittum síðan Alex, skiptineman frá Kanada, franska hlutanum. Við þurfum því miður að skipta yfir á ensku þegar hýn er, því hún skilur ekki stakkt orð í dönsku og sænsku. Það var þarna kona frá AFS sem leiddi okkur að staðnum þar sem við hittum alla hina skiptinemana. Eftir að hafa verið í hitanum svona lengi var gott að komast í lest því þær eru alltaf vel kældar. Lestin var ekki troðfull og við gátum fengið okkur sæti, sem var afar heppilegt. Hittum Benjamin síðan, skiptinemi frá Costa Rica sem er mjög góður í Hipp-hoppi...

Benjamin sagði okkur frá skiptinemunum sem voru farin heim fyrir áætlaðan tíma. Það var víst ein sem fór heim mjög snemma vegna þess að hún saknaði kærastans aðeins of mikið. Einn sem átti í vandræðum með fjölskylduna, ein sem var ekki til í að sætta sig við reglurnar hérna úti og svo framvegis.

Við fórum með hraðþotu til Ooshima á 45 min. ég og Gústav sátum hlið við hlið og töluðum við skiptinema og vini okkar.  Það er svo gaman að tala við fólk sem er að ganga í gegnum nákvæmlega það sama og maður sjálfur. Maður tengist betur.

Þegar við stigum af bátnum var bæði heitt og rakt, við vorum þó ekki lengi í sólinni sem skein svo harkalega því okkar var hóað í rútu. Í rútunni var kalt og gott.

Rútan keyrði okkur að stórri skólabyggingu þar sem sjálfboðaliðarnir biðu með "Velkomin" fána og öskruðu "WELCOME" og "SO NICE TO SEE YOU", með svo miklum japönskum hreim að það var nærri því óskiljanlegt. Við fórum inn í stóra bygginu þar sem við settum töskurnar frá okkur, þetta var greinilega mötuneytið og síðan var stórt rými líka þar sem við dönsuðum og sungum, útskýring kemur seinna.

Við settumst niður og fengum smá frítíma til að tala og hugga okkur áður en fjörið byrjaði.

Japönsku krakkarnir komu um klukkutíma eftir að við komum og voru um það bil 100 krakkar frá Japan. Ég myndi segja að 75% af krökkunum hafi verið stelpur. Þetta voru krakkar á aldrinum 14-18, okkur var skipt niður í hópa, einn eða tveir skiptinemar, einn sjálfboðaliði sem var fyrirliði og síðan um það bil 9-12 japanskir krakkar. Fyrirliðin okkar var án efa sá besti! Hann heitir Kei og talar bæði ensku og japönsku, hann skildi kaldhæðni og ég og Jean (Skiptinemi frá Malasíu, mjög skemmtileg. Var með mér í hóp) vorum stöðugt að grínast í honum, og hann í okkur.

Eftir að hafa brotið ísinn með krökkunum sem voru feimin var kvöldmatur sem smakkaðist ágætlega.

Síðan var baðtími sem var afskaplega fínn. Ég, Gústav og Jóhannes (Skiptinemi frá Finnlandi) tókum ískalda sturtu, vegna þess að Jóhannes sagði okkur að vera ekki svona miklar kellingar, svo við víkingarnir tókum okkur á. Baðið sjálft var heitt og eftir á leið manni afskaplega vel í skrokknum.

Morgunmaturinn var ágætur. Hrísgrjón, misó súpa, einhver kjötdrulla sem líktist helst kattarhræi og mjólk sem var feitari en beljan sem hún kom úr.

Eftir morgunmatinn komum við öll saman í rýminu fyrir aftan matsalinn og gerðum stóran hring. Þar settu sjálfboðaliðarnir japansk lag á sem þeir dönsuðu við og sungu og sögðu okkur að syngja og dansa með. Líkt og fimm ára krakkar dönsuðu þau á miðju dansgólfinu....og skemmtu sér konunglega. Ég tók upp þegar þau voru að dansa og syngja. Þau virtust hafa svo gaman að ég gat ekki gert annað en að syngja og dansa með á endanum. Það var skemmtilegt! Við sungum meðal annars "The worlds greatest" eftir "R. Kelly", afskaplega fínt lag.

Eftir þennan skrautlega atburð, sem gerðist eftir morgunmat og fyrir kvöldmat á hverjum degi, fórum við út á hlaupavöllinn, þar sem sólin skein og beið bara eftir að brenna rauðhærðan strauk á kinnunum.

Sjálfboðaliðarnir kölluðu þennan atburð "JUMP to GENESIS ISLAND" og ég er ekki að grínast....

Það sem við gerðum þar var í raun ekkert annað en að slappa af og sprauta hvort annað með vatnsbyssum. Það var þó einn viðburður sem var skipulagður, þar notuðum við hlaupahringinn sem er 400 m langur. Krakkarnir byrja á að valhoppa 20 m, síðan hoppa þau á bakið á einhverjum af sama liði og hann hleypur 20 m með liðsmann sinn á bakinu og klappa síðan annann liðtogsmann á bakið og þá tók við hopp á einum fæti, það var 30 metra. Síðan var górilluhlaup og gríptu-banana-með-munninum-og-hlauptu-eins-hratt-og-þú-getur hlaupið og restin var sprettur. Við lentum í öðru sæti.

Hádegismaturinn var ekki mikið spennandi, djúpsteiktur kjúklingur með tómatsósu, grænmeti, hrísgrjónum (Það er ekki máltíð án þess að hafa hrísgrjón) og vatn sem bragðaðist af vatni, sem ég elskaði vegna þess að vatnið í Tokyo og margstaðar í Japan bragðast örlítið af klóri, þetta er gert til að "hreinsa" vatnið...

Eftir hádegismat og fram að kvöldmat var ræðutími, þar sem við sátum í rýminu þar sem við dönsuðum og sungum fyrr um morgunin og töluðum um hvað við okkur finst um kampið, hvað við höfum lært hingað til og svo framvegis, við gerðum þetta afskaplega oft og ég var aumur í rassinum af því að sitja á gólfinu svona lengi og oft!

Kvöldmaturinn var geðveikur! Körrí og hrísgrjón og eitthvað annað sem ég man ekki, maður mátti fá sér eins mikið og oft og maður vildi og ég skóflaði niður þremum stútfullum skálum af körríi og hrísgrjónum. Þetta var himnaríki. Átti samt erfitt með að hreyfa mig eftir á, og þurfti að sitja við borðið í 10 min áður en ég gat staðið án þess að eiga þá hætta að æla hálfmeltuðu körríi og hrísgrjónum yfir allt liðið. Mér til mikillar óánægju var danspartý eftir á. Fyrst var erfitt að komast í gírinn með stútfulla bumbu af körríi en eftir hálftíma var maður farinn að sýna takta og svitna eins og ég veit ekki hvað. Ógeðslegt... En síðan allt í einu var kveikt á ljósunum eftir hálftíma af dansi og sjálfboðaliðarnir skipuðu okkur að drekka eitthvað. Það var ekki hægt að segja, "Heyrðu nei takk, ég er góður. Mér líður mjög vel núna og þarf ekki að drekka neitt í augnablikinu vegna þess að ég veit hvernig mér líður", heldur var það "DREKKTU". Mér leið eins og leikskólakrakka aftur þarna. Það var allt skipulagt upp á minutu, en sjálfboðaliðarnir komu stundum fram við okkur eins og við værum börn sem vita ekki betur, það er þó ekki málið, þetta eru allt krakkar sem vita hvað þeir vilja, og ég vildi ekki beinlínis drekka te á þessum tíma því ég var búinn að borða svo mikið og var ennþá saddur. Þetta var þó mjög skemmtilegt! Ekki efast um það, ég horfi tilbaka og sé hvað þetta var gaman, en ég sé líka hvað þetta var stundum hryllilega barnalegt. Kannski er það eitthvað japanskt. T.d. þegar við fórum að sofa var einhver sem kom inn til okkar og slökkti ljósin, síðan hálftíma seinna var annar gaur sem kom til að tjékka hvort við værum að tala eða eitthvað annað en að sofa! Ég varð aðeins pirraður á þessu því að ég er ekki krakki. ":Þú mátt búast við því að þeir koma fram við þig eins og krakka" sagði stelpa sem fór til Japans á undan mér. Ég fékk heldur betur að finna fyrir því maður!

Dans partýinu lauk og þá kom baðtíminn og eftir það rúmið!

Morgunmaturinn var ekkert sérstakur. Þið verðið að trúa mér þegar ég segist ekki vera neikvæður! Maturinn var bara ekkert sérstakur þarna haha, fyrir utan körríið maður! Djöfulsins snillingur sem bjó til þetta körríi! Fálkaorðu á hann.

Eftir morgunmatinn og söng og danstíma og örstuttan lúrtíma var okkur skipt í önnur lið og sent út í labbitúr sem var ágætur. Það var heitt og ég brann pínulítið. Veðrið var glæsilegt allan tíman meðan við vorum þarna!  Ég saknaði gamla hópsins míns, en það var nú samt gott að skipta í nýjan hóp því annars kynnist maður svo fáum!

Við skiptum yfir í gamla hópana rétt fyrir hádegismat, og ég get ekki sagt annað en að ég var feginn..  Eftir hádegismat og umræður í salnum var Talent Show´ið. Það var hugmynd hjá mér, Gústav, Marie og Sebastian (annar skiptinemi frá Danmörku) að klæða okkur sem víkingar og berjast og segja frá víkingum, en það er í raun ekki talent að vera víkingur, og engin gerði neitt fyrir talent show'ið svo það varð ekki að neinu. Það voru krakkar sem voru mjög flottir og síðan var ein kynning um Taíland, sem á reyndar ekki heima í Talent show'i...En þetta var samt ánægjulegt.

Kvöldmatur sem smakkaðist hvorki vel né illa. Eftir kvöldmatinn var campfire. Við söfnuðumst öll saman í stóra salnum og fengum lítinn miða og túss og áttum að skrifa drauma okkar og óskir fyrir framtíðinni og líma það við lítið tré. Eftir að tréið var úttroðið af miðum tóku sjálfboðaliðarnir og brenndu það á báli sem náði varla meter upp. Minnsta campfire sem ég hef séð haha! Og ekki nóg með það, sjálfboðaliðarnir stóðu svona meter frá eldnum og reyndu að grípa miðana sem brenndur voru að fljúga burt svo þeir myndu ekki fara í okkur, og sögðu okkur að vera að minnsta kosti 4 m frá eldnum..... Eins og maður vilji fara of nálægt eld?? Ég bara spyr...

Eftir eldinn komum við aftur saman í salnum og þá var einhverskonar ræðutími eða eitthvað líkt því. Það gat hver sem vildi farið upp á svið og sagt eitthvað. Flestir voru grátandi og sögðu :"Ég hef skemt mér svo vel! Ég vill ekki heim! Mig langar aftur" og eitthvað í þessa áttina. Þegar ég snéri mér við sá ég að flestir strákarni og allar stelpurnar voru hágrenjandi, vesalingarnir. Sjálfur var ég ekki grátandi, vegna þess að ég er grjótharður íslenskur víkingur!

Baðtími og svefn.

Þrifum herbergin og pökkuðum og fórum út með töskurnar. Morgunmatur sem var ekkert sérstakur. Söngur og dans í síðasta skiptið svo hvert lag var sungið tvisvar... Arhhh, var orðinn þreyttur á þessum lögum. Margir grátandi og vælandi með lögunum.

Fórum með rútu að höfninni og biðum eftir skipinu, flestir með ís í kjaftinum. Skipið var stórt og rúmgott. Okkur var vísað inn sal með fullt af stólum sem líktist helst flugvél. Þar áttum við að dúsa í klukkutíma, þá fyrst máttum við yfirgefa salinn og fara upp á dekk. Þetta fanst mér asnalegt og ég lét í mér heyra, því mig langaði að taka myndir af eyjunni, leiðtoginn minn skildi það vel en gat ekkert gert, AFS reglur greinilega. Settist bara niður og tók eitt "Rassgat" með Jóhannes og Anne (þýskur skiptinemi), Fyrir ykkur sem ekki vita hvað "Rassgat" er, þá er það spil með kortum, bara svo það sé enginn misskilningur!

Uppi á dekki var fallegt og sjórinn var blár og líktist ekkert sjónum í nálægð við Tokyo, þar sem hann er brúnn og ógeðslegur! Hélt mig uppi á dekki allan tíman þangað til sjálfboðaliðarnir hóuðu okkur inn í salinn sem líktist flugvél.

Fengum varla tíma til að kveðja krakkana því að við þurftum eitthvað að tala við sjálfboðaliðana, það fanst þeim allavega. Greinilega best að rífa plásturinn hratt af í staðin fyrir að gera það hægt.

Kvöddum hvort annað og ég labbaði heim með ferðatöskuna fulla af fötum og minningum.

Næst ætla ég að segja ykkur frá því þegar ég klifraði Mt. Fuji, það var sko gaman! Það mun ekki líða svona langur tími næst hehe :b

Ps. Ég vill deila með ykkur skrítinni upplifun sem ég varð fyrir um daginn. Ég fer út að skokka á hverjum degi og einn daginn þegar ég var að hlaupa sá ég konu fyrir framan mig, ég hugsaði ekkert meira út í það. Þangað til að ég sá hvað hún var með í ól. Hún var úti í göngutúr með skjaldbökunni sinni. Í 34 stiga hita ákvað hún að fara með skjaldbökuna sína, í bleikri ól, út að labba, skjaldbakan getur ekki hafa verið meiri en 15 cm löng og 7 cm há. Líkaminn hélt áfram að hlaupa en ég hugsaði: "Hver í ósköpunum fer með skjaldbökuna sína út að labba?". Skjaldbökur eru frekar hægfara og ekki beint spennandi dýr, hvernig datt þessari konu þó í hug að fara út að labba með skjaldbökuna sína? Og fyrir skjaldbökuna getur ekki verið þægilegt að vera úti í sólinni í 34 stiga hita, og þá er ég ekki að bæta rakann við í reiknidæmið.

Þetta var smá um það sem ég hef verið að gera.

Stefnir Ægir

Karate ferd!

Verið blessuð!

Síðan síðasta blogg hefur verið frekar rólegt hérna hjá mér, karate, lesa, læra og svo framvegis. Þó hefur eitthvað gerst og það var Karate-ferðin mikla. Ég ætla að segja ykkur aðeins frá því, síðan eru komnar nýjar myndir inná Facebook :D Njótið!

Ég vaknaði klukkan korter yfir 6, 27. júlí og staulaði niður tröppurnar til að fá mér morgunmat, sem var restir frá kvöldmatnum. Sólin skein harkalega úti og húsið var heitt og rakt. Ég skóflaði morgunmatnum í mig og þakkaði fyrir mig, hljóp upp stigann og inn í baðherbergið til að bursta í mér tennurnar. Eftir það fór ég inn í herbergi og tjékkaði hvort allt væri ekki í töskunni; nærbuxur, sokkar, orkuduft (Karate klúbburinn sagði við okkur að taka með duft fyrir svona sportdrykki, því að það er rosalega heitt og rakt og æfingarnar erfiðar og þá er gott að fá smá auka), stuttbuxur, Ipod, bækur, bolir, handklæði fyrir svita, handklæði fyrir að þurrka eftir bað og handklæði fyrir bæði. Síman, veskið, karatebúninginn, karate hanskana og allt hitt aukadraslið sem ég þurfti að draga með mér. Ég endaði með eina stóra þunga tösku(Ekki á hjólum, er þó með eina þannig, en vill spara hana) og einn fullann bakpoka. Ekkert nammi. Ég klæddi mig í fötin sem ég ætlaði að vera í þegar ég færi af stað, skyrtu og stuttbuxur. Ég kvaddi fósturmömmu mína og strunsaði út með bakpokann á bakinu og þungu töskuna í hendinni. úti var heitt og rakt og óþægilegt. Ég hugsaði:" Andskotinn, afhverju í ósköpunum þurftir þú að velja töskuna sem var ekki á hjólum ?  Hvaða rugl er þetta drengur ?". Þegar ég loksins kom að lestarstöðinni var í kófsveittur og skyrtan rennandi, fólk horfði á mig. Ég horfði tilbaka og gaf þeim "What u looking at" augnaráð. Ég var þó ekki sá eini þarna sem var sveittur, mikið af fólki var meiri að segja með handklæði um hálsinn til að þurrka hann. Lestin var vel kæld og það var gott að stíga inn og finna kuldann leika um holdið og kæla mig niður. Það var hinsvegar ekki svo þægilegt að stíga úr lestinni og labba á þungan vegg af hita og raka. Ég var þreyttur í höndunum eftir að hafa haldið á töskunni svona lengi og kenndi sjálfum mér vonandi lexíu.

Ég heilsaði félögum mínum úr karate klúbbnum og setti töskuna frá mér, rennandi blautur og sestist niður. Við vorum ekki allir komnir og rútan líka ókomin. Þegar allir voru sestir upp í rútuna lögðum við af stað og ég dróg upp bók á meðan aðrir lokuðu augunum og búðu sig undir smá lúr.

Við stoppuðum við einhverri risastórri vegasjoppu og borðuðum hádegismat, margir keyptu sér ramen núðlur en ég hafði tekið með að heiman grjónabollur(Riceballs) og eitthvað annað sem fósturmamma mín setti saman sem bragðaðist alveg ljómandi vel. Skolaði þessu niður með ísköldu vatni og leið betur eftir á. Lofitð var óbærilega þétt af raka og vinur minn sagði mér að það væri hitabylgja núna í Japan, útum allt. Það þýddi því lítið að fara norður til að sleppa frá hitanum, ferðin var þó vel heppnuð og skemmtileg.

Þegar við komum að gististaðnum leist mér ágætlega á. Það var aðstæðia fyrir þvott, sem betur fer, annars hefði karate búningurinn ábyggilega lyktað eins og hræ af belju sem legið hefur í ræsi í tvær vikur. Ég þvoði karatebúnginn á hverjum degi! Eftir að hafa sett töskurnar inn á herbergið slöppuðum við af í hálftíma, skiptum yfir í karatebúninginn og fórum með rútu í svona 40 min að staðnum þar sem við æfðum yfir ferðina. gististaðurinn lá semsagt ekki á sama stað og staðurinn þar sem við æfðum karate, ef einhver var ekki búinn að ná því. Æfingin var á léttum nótum og eftir 2 tíma keyrði kallinn okkur aftur að gististaðnum. Þá gátum við þvegið búningana, þvegið okkur í baði og farið síðan í kvöldmat. Herbergin voru með japönsku útliti og voru því Tatami herbergi, og því sofið á Futon, sem er 4 cm þunn sæng/dýna sem margir Japanir sofa á. Svefn kom auðveldlega.

Vöknuðum um morgunin klukkan 6 og fórum út að "hlaupa". Þegar ég segi "hlaupa" meina ég að við hlupum kannski 400m upp mjög bratta brekkur, mjög bratta brekkur! og þar uppi var stórt bílastæði þar sem við gerðum einhverjar æfingar eins og sprett, valhopp og annað sætt. Þegar við hlupum síðan aftur niður að gististaðnum tóku við aðrar æfingar, armbeygjur á hnúunum á mjög grófu malbiki. Þetta er gert til að búa til harða hnúa, eða bara til að erfiða armbeygjurnar, því það er ekki beinlínis þægilegt að gera armbeygjur á grófu malbiki á hnúunum. En það var gert, 30*3. Síðan voru magaæfingar og annað skemmtilegt og krúttlegt. Morgunmaturinn var afskaplega góður eftir svona erfiðleika.

Karateæfingin eftir á var ekkert smá erfið, það var sparkað og kýlt og ég veit ekki hvað! Svitinn flaug hægri vinstri og allir voru í rugli. Þennan morgun gátum við hinsvegar ekki notað motturnar sem við notum alltaf þegar við æfum karate, og fæturnar voru því ótrúlega aumar eftir harrt parkettið. Ég fékk blöðru undir sigginu, hún valdi mig engum skaða fyrr en á næst síðasta deginum, meir um það seinna. Æfingin varði í tvo tíma og það var heitt og rakt. Við fengum að fara í vatnspásu á hálftíma fresti og þá var sko drukkið, enda svitnuðum við eins og ég veit ekki hvað. Eftir æfinguna var matur sem var sendur til okkar og við átum á staðnum, þetta er risastórt húsnæði með súmóhring, kendo æfingasal, judo æfingasal, ping pong æfingasal, risastórum sal þar sem innifótbolti og körfubolti var spilaður og stór æfingastöð líka. Eftir matinn höfðum við frían tíma til klukkan 3, en þá byrjaði seinni æfingin. Fyrsta æfingin varði frá 10-12. matur og síðan bið þangað til seinni æfingin byrjaði. Ég las í bók sem einn kennarinn minn lánaði mér, eftir mjög frægan japanskan höfund þýdd yfir á ensku, merkileg bók. Kölluð: "The wind-up bird chronicle". Ég get ekki lýst henni öðruvísi en að maður verður að lesa hana hægt og rólega til að skilja hvað í ósköpunum er í gangi.. Til dæmis var einhver gamall kall sem sagði aðalgaurnum frá því þegar hann dó næstum því í botninum á brunni þegar hann var ungur maður, svo allt í einu hugsar aðalgaurinn þegar hann finnur brunn "Heyrðu andskotinn, ég ætla líka að klifra þangað niður og vera þarna í þrjá daga án þess að borða eitthvað".

Ég sofnaði við lesturinn í einhverjum sófa sem var þarna og þegar ég vaknaði sá ég mér til undrunar að flestir úr klúbbnum hefði fylgt mér, þeir voru allir sofandi upp við hvort annað, litlir englar. Nú vantaði mig bara túss, litað yfirvaraskegg og þá hefði ég kallað okkur "Karateklúbbur sjéntilmanna". Ég bjóst við frekar rólegri æfingu, þangað til að ég sá hver hafði komið til að stjórna henni. Engin annar en aðal þjálfarinn. Hann er hrikalega góður og fínn kall og mjög góður í karate, en æfingarnar hans eru ekkert nema hreinn viðbjóður! við fáum eina vatnspásu, í 30 gráðu hita(Staðurinn sem við fórum er norður fyrir Tokyo, svo markmiðið var að reyna að sleppa frá hitanum. Ef eitthvað er, þá var heitara þarna...) Það er mjög erfitt að lýsa æfingunum hans nema þannig að þær eru mjög erfiðar og daginn eftir var éeg illa haldinn af harðsperrum.

Fórum út að hlaupa og gerðum æfingarnar. Komum niður og þar beið aðal þjálfarinn.... það breyttist ekkert nema það að hann lét okkur gera hjólbörur(þar sem þú labbar á höndunum meðan einhver heldur á löppunum þínum) á hnúunum, á grófu malbiki. 15 metra þakka ykkur kærlega fyrir. Hnúarnir voru vel aumir eftir þetta, ég fékk pínkulítið sár á einn hnúann en ekkert meira, fyrir utan hvað þeir voru aumir. Ég slapp betur en allir hinir, ekki veit ég afhverju, ég er miklu þýngri en þeir, hvað veit ég. Þeir voru allir með risasár á öllum hnúum greyin. Morgunmaturinn var góður og ég var langfyrstur að klára, eins og venjulega. Morgun karateæfingin var mjög erfið líka. Mér leið þó vel í líkamanum eftir á, þó svo að hann var illa haldinn af harðsperrum...

Seinni æfingin var ekki jafn erfið, því að allir voru mjög þreyttur. um morgunin hafði aðal þjálfarinn látið okkur halda "mót" þar sem við kepptum við hvort annað. allir kepptu tvo leiki og ég keppti við kapteininn úr klúbbnum og Arahki sem er fyrsta árs nemi, fínn strákur. Í leiknum við kapteininn(við erum jafngamlir) vorum við jafnir, við náðum hvorugir að lenda nógu góðum spörkum eða höggum á hvort annað. Hann er með brúna beltið og ég er með það hvíta. Það var þó nokkrum sinnum þar sem ég náði(held ég) góðu höggi inn á hann, og hann inn á mig en dómarinn (aðalþjálfarinn) dæmi ekkert, svo við héldum áfram. Það var þó önnur saga fyrir leikinn á milli mín og Arahki, eftir fyrsta höggið (sem var mitt) var ég kominn með stig, og síðan eftir 15 sek var ég kominn með annað stig og búinn að vinna leikinn. Við töluðum um hvað okkur fanst erfitt og hvað okkur fanst létt þegar við vorum að berjast. Ég fékk hrós, en líka gagnrýni sem ég þarf að vinna í. Dagurinn var heitur og það var gott að leggjast upp í rúm og sofna.

Vakna, morgunhlaup og armbeygjur á hnúunum (Það má ekki sleppa þeim þó svo að hnúarnir séu aumir!). Núna kom annar þjálfari til að stjórna kennslunni, þessi, eins og hinn, er mjög fínn gaur og góður í karate! Hann var með tækniæfingu.

Þegar ég var að lesa eftir hádegismatinn byrjaði allt í einu að rigna heilmikið og þvílíkar þrumur heyrðust í fjarska. Innan skams sá ég þó skært hvítt ljós og brotsekúndu seinna heyrðist þvílíkt BRÚMMMMMMMM, ég var hræddur um að glugginn myndi springa, en hann gerði það ekki. Rigningin fór jafn fljótt og hún kom og við tók skær gul sól. Seinna myndaðisr þvílíkur raki!

Um kvöldið var grill og það var mjög skemmtilegt og góður matur!

Vakna, morgunhlaup (síðustu 90 armbeygjurnar!) og morgunæfing og síðan heim. Ég svaf mest alla leiðina heim í vel kældri rútu og það var fínt. Þegar við komum að skólanum þurfti ég þó að dröslast með þungu töskuna heim (Já, ég kenndi sjálfum mér lexíu). Heilsaði fósturmömmu minni og við töluðum saman um hvað gerðist og svona, mjög skemmtilegt.

Núna hlakka ég þó til að 6. ágúst komi, því þá er AFS námskeið sem varir í 4 daga, það verður rosalega skemmtilegt og það er stór og mikil dagskrá framundan! En það verður allt í næsta bloggi !

Ykkar kærkomni Japansfari og myndarlegi vinur,

Stefnir Ægir Stefánsson